Zaterdagochtend rond
06.30 appte ik het team dat ik een aanpassing had gemaakt op mijn eerder
verstuurde reisschema. Mijn Ov9292 schema had ons na Amsterdam CS met de metro
en daarna met de tram willen laten reizen. Die route had ik klakkeloos
verstuurd naar alle teamleden, maar op de speeldag in alle vroegte begon de
wroeging. Zou dit wel goed gaan? Een paar jaar geleden ging het al mis met een
bekende tweeling waarvan de helft niet op tijd Santpoort Noord bereikte. Nee,
dit moest anders, simpeler. De oplossing was snel gevonden: gewoon met de trein
blijven reizen. Niks metro en tram. Eenvoud.
Toch bleek het niet voor iedereen
zo eenvoudig. De speellocatie was voor ons nieuw ondanks dat we wel vaker Caissa
hadden bezocht. Geen verkeerde plek zo in de Indische buurt in Amsterdam. Zeker
niet als je ’s avonds nog uit eten gaat. Restaurants te kust en te keur daar. Net voordat dat de wedstrijd zou beginnen,
kreeg ik telefoon van Menno, hij was er achter gekomen dat het Roelof
Hartmanplein niet de juiste locatie was. Ik kon dat slechts bevestigen. Hij zou
snel deze kant uitkomen. Een tijdsachterstand van een half was het helaas gevolg.
Na een paar uur spelen had ik een
redelijk tot optimistisch gevoel over het verloop van de wedstrijd. De eerste
vier borden gingen prima, hoewel Martijn onduidelijk was aan bord twee.
Bij de staartborden was Menno al snel in een onprettige stand gekomen – de tijdsfactor
zal zeker een rol hebben gespeeld- , Rob stond solide, Hans stond goed maar zat
erg veel tijd te verbruiken, en WL speelde alsof hij elke dag in de hoogste
competitie van Tsjechië speelde: snel en goed.
Toch zou het heel spannend gaan worden. Menno kon de boel niet meer
keepen, een sterk Paard op e5 versus een kreupele Loper op e8 was een van de stellingskenmerken
die Menno tot overgave dwong (1-0).
Hans kwam uiteindelijk overwegend en daarna
volkomen gewonnen te staan. Toen hij besloot tot …La6? (ipv het winnende …a4)
werd hij verrast met Td7:! Toch kwam hij opnieuw gewonnen te staan maar helaas
kon hij dat niet vasthouden en uitbouwen en moest de nul incasseren (2-0).
Rob
speelde degelijk, kwam geen moment in gevaar tegen zijn hoger gerate
tegenstander. In de eindstand waarin remise werd gegeven, was het evenwicht
inderdaad niet verstoord. Maar waar hij Td1 speelde, was het subtielere Tc1! bijna
beslissend, weliswaar door de bril van dr. Stockfish, maar het geeft aan hoe
snel het stellingsbeeld vanuit een ogenschijnlijk gelijke stand verstoord kan
worden (2,5- 0,5).
Wim Laurens heeft al een tijd geen serieuze partij meer
gespeeld, dus het was even afwachten of hij nog beschikte over dezelfde
vaardigheden van vòòr de zomervakantie. Maar de invaller voor Daan, deed het
uitstekend. Standen opzoeken die hem goed liggen, positioneel maar met oog voor
tactiek. Lange tijd gelijk maar één foutje van zwart …Pf8? was voldoende om de
zwarte stukken terug te dringen en beslissend overwicht te creëren. (2,5-1,5).
Harmen speelde aan bord 1 met wit en het leek erop dat hij zwart positioneel
langzaam zou gaan wegspelen. Maar zwart counterde interessant met …Da5-b4. Wit
was daar weliswaar in het voordeel maar de stelling bleef lastig. In een
voordelige stand liet Harmen toe dat zwart het initiatief kon pakken, toen deze
dat naliet was de partij beslist. Maar elke schaker weet dat een partij pas
beslist is, als de tegenstander heeft opgegeven. Toen Harmen Lf4: deed had hij
nog geen idee wat er boven zijn hoofd hing, dat duurde niet lang, toen even
later de zet …Lg2:!! werd uitgevoerd, was het al snel duidelijk: zwart forceert
remise door eeuwig schaak. Dat was een teleurstelling temeer daar Kh3: (brutaal
de Loper pakken op h3) ipv ruilen op f4 een volkomen gewonnen stand had
opgeleverd (3-2).
Bas zat naast mij aan bord drie, dus die kon ik goed in de
gaten houden. Zijn tegenstander hield er andere vuistregels op na dan we gewend
zijn met betrekking tot de openingsopbouw. Euwe zou er niet blij van worden,
vermoed ik. En ik denk de zwartspeler op een bepaald moment zelf ook niet. De
zwakte van zijn zwarte velden, waren in feite de aankondiging van een naderend
einde. Maar het zou anders lopen. Bas liet zich verleiden tot een offer dat
volkomen incorrect was. Een positioneel gewonnen stand werd omgetoverd tot -3,
verloren stand dus. Maar hier begon de klok een rol te spelen. De zwartspeler
verzuimde zijn Koning goed te verdedigen en liet Dh7+ en Db7: toe, met winnend
materiaal voordeel. Eeuwig schaak zat er niet in zodat Bas zijn vierde
overwinning op rij kon noteren. (3-3).
Martijn speelde tegen mijn oud clubgenoot Rob Witt aan bord twee. Hij had zwart
en ik zag hem op een bepaald moment een pion offeren met …b5!?. Het leek mij
niet de juiste aanpak van de zwarte stand, maar hij kreeg er zowaar compensatie
voor. Die compensatie werd op een bepaald moment zelfs wat meer dan dat en
juist toen ik dacht dat Martijn de stand zou gaan uitmelken, nog steeds met een
pion achter, maar met volledige beheersing van de zwarte velden, gaf hij het
remise. Achteraf bleek dat hij weliswaar niet gewonnen stond maar zeker praktische
kansen had om door te spelen. Achteraf gaf hij aan dat hij zich niet
realiseerde wat er nog aan mogelijkheden voor zwart in de stand zat (3,5-3,5).
Ikzelf
kwam goed uit de opening en toen mijn tegenstander zich terug liet dringen kwamen
de zwarte stukken na …e5, ..De8-g6 en ..Lh3 gevaarlijk opzetten. De witte stand
kraakte en piepte, wit komt verloren te staan, en kon ik een kleine kwaliteit
winnen met ..Te2, zag dat wel maar meende dat wit nog tegenkansen zou houden. Wat niet juist was. Dan kom ik in tijdnood en
met nog één zet te gaan, gooi ik een groot deel van het voordeel weg. Wilde
daarna zo graag winnen dat ik zelfs een verloren stand nog wist te bereiken
maar dat scenario werd me bespaard doordat mijn tegensander eeuwig schaak
hield. En zo eindigde deze wedstrijd in een 4-4. We zouden het er nog lang over
hebben in het eetcafé om de hoek.
Peter de Roode