Met twee invallers toog het eerste team naar Hillegom. Rob en Ilias waren beiden verhinderd en Wim Gravemaker en Bas Haver mochten de honneurs waarnemen. Bas wilde zo graag meespelen in het eerste dat hij bij zijn lopende Kennemer Open toernooi er een nul voor over had!
Mijn eerste observatie na een uurtje spelen was dat het er rooskleurig voor de Santpoort spelers uitzag. Piet was naar mijn mening op een incorrect pionoffer getrakteerd door Jan Havenaar.
Wim Laurens kwam fatsoenlijk uit de opening en stond gelijk. Bas bouwde degelijk op en bood Cok Ippel goed partij in de opening. Martijn had een klein voordeeltje tegen Ad Reyneveld. Wim Eveleens had een prettig eindspel op het bord. Wim Gravemaker had zijn tegenstander al betrapt op een onnauwkeurige zet in de opening en stond meer dan gemakkelijk. Zelf was ik na een uur nog op bekend terrein terwijl mijn tegenstander bezig was de theorie van ingewikkelde variant te bedenken. Alleen over Xander maakte ik me wat zorgen. Hij speelde op twee vleugels (g4 en b4) en omdat ik er niet van houd, vind ik het dan ook maar meteen niets. Objectief gezien echter nog geen reden tot klagen.
Het is dan Wim Laurens die als eerste zijn partij weet te beslissen. Een witte dame kwam binnen op g6, de witte stukken werden goed neergezet en de zwarte koning kwam niet meer in veiligheid. Een kwaliteitsoffer (“Wat moest ik anders?”, riep hij nog met een mondvol S4 bij de Chinees) maakte aan het zwarte lijden een eind (0-1).
Bas Haver kwam even later bij me met de vraag of hij remise mocht gaan spelen. Dat mocht van mij, maar Cok Ippel weigerde. Daar zal hij nog weleens aan terugdenken, zo is het vermoeden. De toren die hij op d4 neerplantte staat inmiddels op Wikipedia geregistreerd als “De Ippel Toren” met een heldere betekenis erachter: ‘een Toren die zich niet lekker kan bewegen’. Welnu, met dat voorrecht op zak, een bijdrage aan een nieuwe begrip, moest Ippel de ongelijke strijd uiteindelijk opgeven en had Bas zijn eerste punt gescoord in het eerste! Een prima partij, degelijk gespeeld en goed de kansen waargenomen (0-2).
De goede stand van Wim Gravemaker werd alras omgezet in een gatenkaas rondom de eigen Koning. Met een lange rokade van zwart en een open b-lijn was Wim terminaal. Wim deed echter niet aan euthansie en zijn tegenstander vond het niet menselijk blijkbaar om de drie of vier (ja, echt waar!) opgelegde winsten te verzilveren. Wim overleefde zijn ziekte (“last van open b-lijn”) en kon het punt laten noteren (0-3). Dat was natuurlijk een aardige opsteker.
Andere Wim (Eveleens) begint steeds beter te spelen, had vanaf de opening een prettig eindspel (loperpaar en centrumpionnen) en doordat wit planloos zijn stukken neerzette en Wim kleine vorderingen maakte, kwam zwart langzaam maar trefzeker naar voren. De overwinning is geen moment in gevaar geweest. Een gave partij van Wim (0-4).
Mijn tegenstander Fred van Randen kende weliswaar de theorie niet maar kan wel schaken. Voelde uitstekend aan waar hij zijn stukken naar toe moest dirigeren en kwam gelijk uit de opening. Dat is maar weinig tegenstanders gelukt in deze complexe variant. Op een moment had hij zelfs met een verrassende zet (f5!) beter kunnen komen te staan. Toen hij die kans niet waarnam werd wit kansloos naar de slachtbank geleid (0-5).
Het pionnetje dat Piet had geïncasseerd is nooit meer teruggewonnen door zwart en de compensatie is er ook nooit geweest. De partij is een groot eenrichtingsverkeer geweest waarin Piet alleen maar luxeproblemen kende: ga ik aanvallen of afwikkelen naar het eindspel. Hij koos voor het laatste: dat predikt hij immers zelf tegen zijn discipelen op les, dus goed om te zien dat hij zelf practict wat hij preacht. In een verloren toreneindpel gaf zwart uiteindelijk op (0-6).
Martijn had de zwarte stelling de hele tijd in zijn greep. Zwart had geen aanvalskansen, terwijl wit wel mooie velden had op d4 en e5 voor zijn cavalerie. Volgens eigen zeggen heeft Martijn twee winsten gemist en moest in een uitgedund eindspel berusten in remise (0,5-6,5).
En wie was er weer als laatste bezig? Juist ja. Altijd dezelfde. Xander die op twee vleugels speelde en de stijl van Aljechin aan het nabootsen was, moes toch erkennen dat wat de wijlen wereldkampioen gemakkelijk afging, in feite heel erg moeilijk is. Toen zwart met f5 de boel openende en Xander ergens verkeerd voortzette, zag de witte stelling eruit als een bouwval. De witte koning nog steeds in het midden en de witte pion op b4 nog steeds wachtend op een commando om iets actiefs te mogen doen op de damevleugel. Maar Xander werd door Jan Vreeburg stevig bezig gehouden op de Koningsvleugel en verloor daar de beslissende slag. De witte koning vluchtte nog naar a4 om de manschappen op de Damevleugel nog te vertellen dat de strijd ten einde was. Toen de witte monarch dat had gemeld, werd de strijd gestaakt (1,5-6,5). Xander gaat volgende keer weer als een gewoon mens normaal kort rokeren.
Al met al een prima overwinning van de Santpoorters, zeker gelet op de twee sterke spelers die ontbraken. Met goede invallers achter de hand waren we bepaald niet kansloos in de staart.
Bij de Chinees werden serieuze beleidsplannen over de toekomst van Santpoort prachtig gerelativeerd en gebombardeerd door opmerkingen van Wim Laurens. Goed dat vader en zoon 180 graden diametraal verwijderd van elkaar zaten….
Peter de Roode