Met de herinnering aan vorig jaar nog vers in het geheugen reisden we enigszins gespannen af naar Zaandijk. We kwamen een jaar geleden met schrik vrij na met 4-2 achter te hebben gestaan. De 4-4 van toen was een behoorlijke deceptie, vandaar dat we nu hoopten op een goede afloop. Welnu, dat lukte en wel met 3-5. Dat lijkt een uitslag die vermoedt dat het een spannende wedstrijd is geweest, maar eerlijk gezegd is de overwinning van Santpoort 1 nergens in gevaar geweest.
Voordat we onze eerste zetten op de borden toverden, feliciteerde Chris de Saegher onze talentvolle tweeling Bas en Daan met hun 15e verjaardag! Ze kregen zelfs een cadeau – zeer attent, moet ik zeggen!- en hij vergezelde dat met de woorden: “Ik hoop dat het bij deze cadeautjes blijft”. Niemand kon toen vermoeden dat zijn woorden erg bewaarheid werden.
Het zou Chris zélf zijn die toch iets van een cadeau weggaf aan Ilias op het eerste bord. Na de witte rokade van ilias en de zwarte Dame op h4 taxeerde ik de stelling totaal verkeerd. Ik meende dat Ilias slecht tot verloren stond. Daar bleek niets van te kloppen. Waarschijnlijk baseerde ik dat op oppervlakkige stellingkenmerken en het feit dat Ilias lang zat na te denken (wat niet gebruikelijk is: hij eet alleen langzaam). Hoe het ook zij, Chris kon volgens Ilias ergens eeuwig schaak houden maar deed dat niet. Chris speelde razendsnel een andere zet en had toen pas door wat hij had aangericht. Met de zwarte Koning op e8 (die niet meer mocht rokeren) werd de witte aanval onhoudbaar en kon Ilias als eerste zijn punt noteren (0-1).
Wim Laurens had wat moeite met de zwarte openingsopbouw. Deed het niet slecht maar behaalde ook geen voordeel. En waarschijnlijk zag hij ook niet echte de witte mogelijkheden. Toen er een zetherhaling zich voordeed heeft hij die mogelijkheid benut om remise te maken (0,5 – 1,5). Zijn moment komt nog wel. We missen zijn spektakelpartijen nu al. Wie had dat gedacht: WL als rustige schuiver!
Wim zijn tegenstander speelde met wit m.i. veel te veel pion zetten in de opening. Én met h4 op de Koningsvleugel willen beuken én dat combineren met a3 en b4 vraagt veel van een stelling. Toen wit ook nog meende om ‘gewoon’ een tempo te kunnen geven met het oorverdovende Lb5-d3 werd de witte stand door …f6! uit zijn voegen gerukt. De witspeler had zijn hoop gevestigd op een Loperoffer op h7, maar iedereen voelde intuïtief aan dat dit niet wit’s middag ging worden. Wim sloeg behendig de witte aanval af en noteerde met vaste hand ons tweede punt (0,5 – 2,5). Daarmee en passant zijn visitekaartje afgevend om opnieuw de hoogste score in de poule te behalen en die van zijn tegenstander te ontnemen die vorig jaar ook een prima score had.
Invaller Jan had blijkbaar met zijn tegenstander afgesproken om zo snel mogelijk als kan uit de theorie te raken. De prijs is onderweg, maar naar wie weet ik niet, hoewel Jan met 3…Pd5!? stevige aanspraak op de boekenbon kan doen. Ik heb de partij onder het genot van een bord extra friet en saté (waarvan de ‘extra’ nog moet komen: “Heren, ík heb de bestelling niet opgenomen.” We begrijpen nu waarom het zo leeg was in dit kolossale restaurant: ze doen niet aan terugkerende klanten. En iedereen in Wormerveer is al een keer langs geweest, dus….) met een scheef oog gevolgd. Geen witte enkele zet vond ik logisch. Passief, geen stukken ontwikkelend en uiteindelijk een pion verliezen. Jan schoof het bekwaam uit en toonde net als vorig seizoen aan dat hij een uitstekende invaller voor ons eerste is (0,5 – 3,5).
De overwinning was zo goed als zeker een feit. Bas stond erg goed, ik stond wat beter, en Piet gewonnen. Alleen Daan meende op zijn verjaardag iets terug te moeten geven in de vorm van een punt: hij stond meer dan beroerd. Ik speelde tegen Jan Brink, de nestor van het Zaanse team. Die maakt geen echte fouten. Met degelijk schaak kwam hij behoorlijk de opening door. Toch was er één moment dat ik groot voordeel had kunnen krijgen. Daar waar ik de Dames ruilde had ik met Dg5! de zwarte stelling onder een onaangename druk kunnen plaatsen. Toen ik dat verzuimde bleef de partij binnen de remisemarge. Heb het nog een tijd geprobeerd maar de muziek was er wel uit (1-4).
Bas speelde met wit de opening iets te voorzichtig en had geen echt voordeel. Maar toen zwarte meende om met ….Dg4? op g2 te kunnen inslaan, werd de zwarte stand alleen maar minder. Wit kwam steeds beter te staan en een vier Toren eindspel kwam op het bord met aan weerskanten oprukkende vrijpionnen. In die fase moet Bas de winst gemist hebben want van zijn prachtige stand bleef niet meer over dan eeuwig schaak. Cadeautje geretourneerd (1,5 -4,5).
Daan speelde met zwart tegen een speler die het schaakspel een tijd de rug had gekeerd en opnieuw gestart is. Deze Tjerk Blokland speelde de opening slap waar Daan m.i. onvoldoende van profiteerde. Lange tijd hielden de partijen zich in evenwicht maar langzamerhand werd de witte druk steeds groter en op het moment dat ik een zwarte Koning op g8 zag staan en daarnaast een schreeuwende Toren op h8 (een soort Ippel Toren, de kenners weten wat dat is: een Toren die werkelijk niets kan) had ik het punt al opgegeven. Toch kwam zwart nog enigszins los maar in het zware stukkeneindspel met een pion minder kon de held van BDO de naderende ondergang niet meer tegenhouden (2,5 -4,5).
Alleen Piet was toen nog bezig. Het zou duidelijk worden dat in die laatste fase zijn voordeel al verdampt was en er niet meer in zat dan remise. Dat was jammer want hij speelde wit volledig weg vanuit de opening. De witte stand na zo’n zet of 15 was zeer passief en het wachten was op de beslissende klap. Die bleef uit waarna er weer vreemde capriolen in tijdnood gebeurden. Op een bepaald moment dacht ik zelfs dat Piet door zijn vlag was gegaan. Bleek niet het geval. Misschien niet voor zijn eigen gemoedstoestand maar wel voor die van mij, vraag ik Piet de volgende partijen ‘gewoon eens rustig te schuiven’! Daarmee werd de eindstand 3 – 5 en was de eerste lastige horde overwonnen.