HWP1 – Santpoort 1

De eerste wedstrijd van Santpoort in de KNSB! Toch had hadden we ons een ander debuut voorgesteld. Met 4-2 achter en dan nog 4-4 mogen we tevreden zijn. Desondanks had er meer ingezeten.

Binnen een half uur zagen we gebeuren dat Rob een vreselijke openingsfout maakte die hem en een slechte stelling en pionachterstand opleverde. De pion veroverde hij terug maar dat leverde hem wel een Koning op die op e5 kwam te staan (er waren slechts 4 torens en 2 stukken op het bord). Juist in die fase moet hij een goede remisekans gemist hebben en er gingen zelfs geluiden op dat hij de remise had kunnen claimen vanwege driemaal dezelfde stelling. In plaats daarvan beëindigde hij de partij met een tweede grote blunder (1—0).

Onze kopman Piet is meer met privé bezig en dat heeft zijn weerslag op het schaken. De inspiratie was er even niet, veel tijdverbruik en weinig bereikt. Remise door zetherhaling bleek de beste optie (1,5 – 0,5)

Wim Laurens speelde een goede partij …. tot een bepaald moment. Hoewel zijn openingsopbouw niet de theorieboeken zal halen, realiseerde hij op zijn manier een prettig voordeeltje. Toen zijn tegenstander met …f6 de stelling verzwakte kon hij al groot voordeel bereiken maar daar haperde even de machine. Maar even later kwamen er weer wat tactische mogelijkheden die in het voordeel van WL leken uit te vallen. Hij veroverde een kwal maar overzag ergens een zet die hem een volle Toren kostte. De partij leek beëindigd en dat WL nog niet had opgegeven wekte alleen nog maar verbazing. Maar zijn tegenstander bleek niet om te kunnen gaan met de luxe van een stuk meer en deed even later deze weer retour. Volkomen ontgoocheld bood hij in het drie tegen twee toreneindspel remise aan wat gretig werd geaccepteerd (2-1).

Daarmee waren de problemen in de staart niet ten einde. Onze betrouwbare invaller Stefan had zijn ideale schuifstandje. Veel stukken op het bord en langzaam de druk opvoeren. Dat ging heel goed totdat het schuiven moest worden omgezet in tactiek en toen ging er iets mis. Op meerdere momenten. Een opgelegde winst miste hij en toen hij een kwal verloor kon hij de partij niet meer houden. Dat was een lelijke streep door de rekening want dat was een vol punt weg (3-1).

Ilias speelde zijn bekende systemen maar speelde het volgens mij wel erg origineel met zijn Pa5. Jan Roebers probeerde snel te profiteren met Pg5 en Dh5 en de donkere wolken pakten zich samen boven Ilias’ zwarte stelling. Deze bleek veerkrachtiger dan menig toeschouwer vermoedde. Ilias ontwikkelde een goede tegenaanval op de damevleugel die hem goede winstkansen bezorgde. In die fase werden er over en weer wat kleine foutjes gemaakt, had eerst wit en dan weer zwart kunnen winnen en liep dit aanvalsgeweld uit op eeuwig schaak (3,5-0,5).

Ik speelde met wit en het moet gezegd: het komt niet vaak voor dat ik na tien zetten iets minder sta. Dat was niet alleen de verdienste van mijn tegenstander want ik heb daar hard aan mee geholpen. Een verkeerde taxatie van een stelling leverde een gedrukte stand op. Toen ik de stelling met f3! kon bevrijden, kreeg ik lucht en begon stiekem op meer te hopen. Niet geheel ten onrechte want mijn tegenstander was een grootverbruiker in tijd dus moest nog veel zetten doen in tijdnood. Juist in die fase miste ik een opgelegde winst. Ik blijk teveel dammer te zijn: al mijn berekeningen waren steeds gebaseerd op ‘slaan en terugslaan’. Maar in een variant moest ik een Toren niet terugslaan maar een tussenzet doen die voor directe winst zou zorgen. Met nog acht minuten op de klok hoor ik dat soort dingen te zien. Slordig dus. Na wat andere slordigheidfouten in tijdnood resteerde een stand die ik remise moest houden hetgeen niet al te moeilijk bleek (4-2).

We konden dus maximaal nog gelijk spelen, maar dan moesten beide overige spelers wel winnen. Gelukkig hadden zowel Martijn als Wim de gehele partij een klein maar duurzaam voordeeltje. Wim speelde zoals hij het graag heeft. Het kruip-door-sluip-door-schaak. Kleine voordeeltjes verzamelen en stukkenruil toelaten die hem ondersteunen zijn doel te bereiken. Zijn druk op damevleugel leverde allereerst het loperpaar op en veel later resteerde een Paardeindspel van twee tegen drie op dezelfde vleugel. Theoretisch inderdaad remise maar voldoende praktische kansen voor de partij met drie pionnen. Dit eindspel zag ik onlangs tussen Nikolic en Ten Hagen. De laatste verloor het vrij snel tegen de grootmeester. Ook Wim wist het eindspel vrij gemakkelijk te verzilveren en sleepte een zeer belangrijk punt binnen! (4-3).

De laatste die overbleef was dus Martijn. Hij moest dus winnen en dat wilde hij ook graag en zijn stand bood voldoende mogelijkheden. Toch ging het allemaal niet zo soepel. Weliswaar had hij de gehele partij een klein voordeeltje maar toen de partij de tactische fase inging, die werd ingeluid door kwaliteitsverlies van wit, gaf Martijn iets te vroeg zijn kwaliteit terug. Wit had zelfs beter kunnen komen te staan maar toen hij die kans miste werd hij langzaam maar zeker opgeknoopt en kon Martijn het punt laten bijschrijven. Het gelijkspel was behaald!
(4-4).

Al met een enerverende middag die Santpoort even met de neus op de feiten drukte: alle borden doen er vanaf nu toe! Xander zal ook wel gedacht hebben: ik kan die jongens ook niet even alleen laten. Inderdaad, volgende keer maar weer gewoon aanschuiven Xander.