Zaterdag 16 december speelde Santpoort 1 zijn uitwedstrijd tegen LSG 2. Vooraf was al duidelijk dat het een zware wedstrijd zou worden. Enerzijds wil het bij ons nog niet erg vlotten, we hadden voor de wedstrijd slechts één matchpunt, en LSG 2 bezette de tweede plaats in de competitie.
Wat ik zelf erg leuk vind aan het spelen van uitwedstrijden tegen grote clubs, is dat de speelzaal goed gevuld is met thuis spelende teams. Eerder zaten we al bij Kennemer Combinatie met drie wedstrijden. Nu zaten we zelfs met 8 teams in een ruimte, aangezien ook LSG 3 en 4 op hoog niveau spelen en op zaterdagen uitkomen. In LSG 4 speelt ook mijn docent lineaire functionaalanalyse, maar die was verhinderd.
Zo ook was er plotseling een afwezige bij onze tegenstander. Alexander Polak, wie ik graag gezien had, kon vanwege plotselinge persoonlijke omstandigheden niet komen. Onze snelschaakpotjes kon ik altijd zeer waarderen, waarin vaak snel elke vorm van structuur verdwenen was en degene die het meeste offerde won. Zoals gezegd speelden zowel LSG 3 als LSG 4, waardoor de beschikbare invallers natuurlijk flink beperkt waren. Knap dus dat het laatste uur toch een speler bereid werd gevonden om nog te spelen en zelfs geheel op tijd te zijn.
Na twee uur spelen viel er nog weinig te zeggen over de einduitslag. Vrijwel elk bord was redelijk in evenwicht. Peter had een flinke tijdsvoorsprong, nadat hij een variant op het bord kreeg die hij met beide kleuren al vaker op het bord gekregen had. In de auto maakten we nog grapjes dat mijn openingen mogelijk niet op orde zouden zijn. Dat bleek maar weer toen ik op zet 6 aan het dubben was wat ik nu weer in de Najdorf zou spelen. Ondertussen moet ik hier al vijf zetten gespeeld hebben. Dit keer ging de partij over in de klassieke variant van de draak.
Wim-Laurens moet na de opening ook vrij goed hebben gestaan, maar na wat onhandige plannen, raakten de complicaties in het voordeel van zijn tegenstander, die hier rond de veertigste zet handig wist af te wikkelen naar een soepel gewonnen stelling. Volgende keer maar weer terugvallen op het strijdplan wat in het begin van het seizoen zo succesvol bleek? Gewoon moeilijk uit de opening komen en vervolgens geen zetten spelen waarvan je vooraf weet dat het niet goed is.
Bij Jan leek het aan bord twee lang goed te gaan. Tegen een sterke tegenstander (de eerste vier borden hebben allen ruim 2200 bij LSG 2) ging het echter toch mis wanneer Jan de structuur wat verzwakte. Wit greep de eerste mogelijkheid om tactisch toe te slaan gelijk aan, waardoor groot materiaalverlies niet te vermijden was. Een nederlaag dus, maar wel een die vertrouwen biedt voor de volgende rondes. Na ook Daan verslagen te hebben dinsdag in de interne moeten de punten zeker gaan komen dit seizoen. Ik heb er alle vertrouwen in!
Harmen speelde aan het topbord en leverde een zeer goede partij af. Hij begreep de stelling wat beter dan zijn tegenstander, waarna een klein voordeeltje een groot voordeeltje werd. Een groot voordeeltje werd een kwaliteit. Toen deze ‘extra’ toren (tegen een paard dus) zich een mooi plekje op de zevende rij toe-eigende, stortte de zwarte stelling in elkaar en was heet eerste punt van Santpoort een feit. Tussenstand: 2-1 achter.
Waar de tegenstander van Peter een g3-Benoni uit de weg ging, kreeg Daan deze wel op het bord. Het moet een tijd lang gelijk op gegaan zijn, maar de verkeerde stukken werden geruild waarna Daans tegenstander binnenkwam op de damevleugel. Dit is Daan niet meer te boven gekomen.
Rond de veertigste zet werden de meeste partijen zoals zo vaak beslist. In het KNSB-tempo komt er namelijk weer tijd bij na de veertigste zet. Dit was niet alleen voor Wim-Laurens het geval, maar ook bij Peter. Na met wind mee uit de opening te komen, met een flinke tijdsvoorsprong en het loperpaar, bleek het daarna toch lastig om dit om te zetten naar groter voordeel. De kloktijden raakten weer in evenwicht en tegelijkertijd ook de stelling. Toch was het wit die erg moest oppassen, doordat zwart een ver opgerukte d-pion had. Het verdedigen hiertegen ging in de tijdnood wat ongelukkig gepaard met het verlies van een kwaliteit en daarmee de partij. Onze tweede overwinning dus.
Bij Wim heb ik de partij niet goed gevolgd. Enerzijds natuurlijk doordat mijn partij veel aandacht vereiste, maar ook doordat ik niet erg bekend ben met de structuren die op het bord kwamen. Nog steeds heb ik geen idee hoe het stond. Ook hier zal in de tijdnood iets mis gegaan zijn, want ook Wim stond haast tegelijkertijd met het halve team op.
Met een achterstand van 4-2 waren alleen Martijn en ik overgebleven. Na een hele partij nauwkeurig verdedigen probeerde Martijn met een kwaliteitsoffer de stelling uit balans te krijgen. Hier kreeg hij naast een pion een sterk spel met zijn lichte stukken voor. Nadat hij een extra pion kon ophalen aan de damevleugel bleek de opmars van zijn pion aan diezelfde zijde van het bord onvermijdelijk.
Hierdoor was ik als laatste nog bezig. Na veel ruimte-overwicht te hebben, koos ik een verkeerd plan. Dit tezamen met een grote misrekening vlak voor die vermaledijde veertigste zet, overigens totaal niet vanwege gebrek aan tijd, resulteerde dat ik in een ongelijk lopereindspel met een pion meer water uit steen moest gaan persen voor het o zo nodige matchpunt. Na lang nauwkeurig verdedigd te hebben, sloeg toch nog de vermoeidheid toe op de 76e zet en zorgde een nare blokkade-truc voor een winnende wedren. Met de hakken over de sloot dus toch nog 4-4!
Nog steeds bezetten we de negende plaats, wat aan het einde van de rit degradatie zou betekenen. Er moeten nu dus wel echt teamoverwinningen geboekt gaan worden. Aan de onderkant (aan de bovenkant trouwens ook, maar dat is aan ons nu niet besteed) is het erg spannend, met veel teams die elkaar nog gaan treffen. Als nummer 9 moeten we nog tegen de teams op de 7e, 8e en 10e plaats. Op 3 februari gaan we de eerste overwinning proberen te behalen, wanneer we thuis tegen Caïssa 2 spelen.