Santpoort 1 won
zijn laatste wedstrijd tegen DSC 2 met 5-3. De wedstrijd was een regelmatige
overwinning op een ploeg die voor degradatie streed. Invaller Wim Gravemaker opende de score die werd ingeleid
door een structurele repertoire wijziging van Wim op de 1e zet(!) en
een smerig truc die tot Damewinst leidde (1-0).
Onze voorsprong werd door de
club uit Delft direct genivelleerd door Martijn op een nul te trakteren. Die
zat niet goed in de partij. Hij liet zich overbluffen door een quasi aanvalszet
van wit (Pe4?!). Had hij daar goed op gereageerd, had hij een zeer goede stand
gehad. Maar dat gebeurde niet, enkele mindere zetten volgden vanaf het kritieke
moment en de zwarte stand was in no-time verloren.(1-1).
Daarna liep Santpoort
uit door drie overwinningen. Harmen kreeg een goed voorbereide tegenstander die
probeerde om in een zeer oude variant spel te ontwikkelen. Maar toen onze GM
een zet achter het bord bedacht die niet in het boekje stond en blijkbaar de
voorbereiding van zijn tegenstander frustreerde, ging de witte stand razendsnel
achteruit. Een kwaloffer van wit op c6 mocht niet meer baten, het zwarte
overwicht was voldoende om het punt bij te schrijven (2-1).
Bas mocht al snel de
openingstheorie achter het bord bedenken. Het moet rond zet drie geweest zijn!
Maar het ging hem goed af toen zijn tegenstander naliet actief te spelen. Bas
kreeg voordeel, wikkelde af naar een Toreneindspel met een pion meer en wist
dat uitstekend om te zetten in een vol punt (3-1).
Van de partij van Wim Laurens
heb ik niet zoveel gezien. WL bouwde rustig op, de Dames werden geruild en het
leek me dat hij daar een klein voordeeltje had. Dat moet ineens heel groot zijn
geworden want de zwartspeler liep tegen een keiharde nul op die de degradatie
van DSC bijna tot een feit maakte (4-1).
DSC kwam nog terug door een
overwinning op Daan. Dat was absoluut onnodig. In een opening die hij goed beheerst,
had hij een klein en solide voordeeltje. Liet dat glippen, gaf zwart de kansen
en toen Daan de remise binnen handbereik had ging hij de fout in en moest m.i.
toch onverwacht opgeven (4-2).
Ondertussen had ik een partij gespeeld waarin ik
weinig had uit de opening, maar na weigering van mijn remise-aanbod begon mijn
tegenstander -gelet op de stand op de overige borden- risico’s te nemen. Daar
had ik van kunnen profiteren als ik doodleuk een pion op d5 had gesnoept.
Meende dat het een giftig kleinood was, maar dat was onterecht. Na dit moment
ging de partij correct naar remise (4,5-2,5).
Dan is alleen Rob nog over die er
blijkbaar zin in had om het eten bij de Chinees met een uurtje op te schuiven.
Een partij van in de 90 zetten(!) was het gevolg. Een partij met wederzijdse
kansen. Rob kwam gemakkelijk uit de opening, kon groot tot winnend voordeel bereiken
door op twee momenten de opstoot…d5! te plaatsen, liet dat na en mocht
vervolgens een eindspel met een pion minder keepen. Dan is de tijdcontrole gehaald
en begint een zenuwslopende fase. De witspeelster was op een bepaald zo in
trance dat ze op 1 seconde na door haar vlag ging. Dat zou onverdiend geweest
zijn, want het was zij die in die fase de kansen had. Rob hield zich echter prima
staande, kwam nergens in gevaar en wist de remisehave veilig te bereiken (5-3).
Sneu voor onze tegenstanders was, dat zij even later te horen kregen dat ze
gedegradeerd waren. Ik vond het zeker geen slecht team en verbaas me er dan
over hoe het kan dat zo’n team met een gemiddelde rating van 2120 (tegenover
Santpoort met 2102) klasse 2C moet verlaten naar de 3e klasse.
Santpoort 1 heeft behaald wat het als doelstelling aan het begin van het seizoen
had geformuleerd: eindigen in het linker rijtje. Dat is gelukt: we werden 5e
maar wel met 12 matchpunten. In degradatiegevaar zijn we nooit geweest (in
tegenstelling tot vorig jaar). En als we niet zo dik hadden verloren tegen de
latere poulewinnaar LSG 2 dan hadden we in de laatste ronde kansen op
kampioenschap gehad. Maar promotie naar de 1e klasse zou toch wel
iets geflatteerd geweest zijn. Santpoort 1 heeft het dus goed gedaan. De ‘nieuwkomers’
Hans en Rob hebben een prima seizoen gedraaid en hebben laten zien dat ze op
dit niveau kunnen meedraaien. Bas en Daan hebben hun groei bevestigd: goede
scores en een overscore op hun TPR. Harmen heeft keurig aan de verwachting voldaan
met een score van 6,5-9 en een positieve TPR . Zelf kan ik ook tevreden zijn
met een score van 5,5-9 en een TPR van 2200, zeker in vergelijking met het
slechte seizoen van vorig jaar. Wie zeker niet tevreden zullen zijn, zijn Martijn
en Wim Laurens. Zowel hun score als hun TPR vielen laag uit. Martijn haalde 3,5-9
met een TPR van 1982 en dat is natuurlijk veel te weinig voor hem. Wim Laurens zal
ook niet helemaal tevreden terug kijken op dit seizoen met zijn 3-6 en een TPR die
zo’n 100 punten onder zijn rating ligt. Gelukkig sloot hij de laatste wedstrijd
positief. Hij was de enige (invallers niet meegeteld) die geen enkele remise
speelde.
Het seizoen is dus voorbij. Een klein halfjaartje rust om de wapens te scherpen,
openingsproblemen op te lossen, toernooi-ervaringen op te doen, of gewoon even
geen schaakbord en in september fris aan het bord verschijnen. We zullen het
zien.
Peter de Roode