Zaterdag 22 november moest Santpoort tegen het sterke Voorschoten, een team waar we vorig jaar van hadden verloren. Helaas verloren we er dit keer weer van met 6,5-1,5.
Als eerste was ondergetekende klaar op bord 3. Ik had een tegenstander die een kwartier te laat kwam en de opening niet goed kende en hier veel tijd in stak. Zo kon ik de partij beginnen met bijna een uur voorsprong. Toen mijn tegenstander al snel de fout in ging, bleef ik goede zetten doen en won ik.
Zo stonden we al snel 1-0 voor, maar het was nog niet duidelijk hoe de wedstrijd zou eindigen. Daan stond gelijk, Bas, Wim en Martijn stonden beter, terwijl Patrick, Wim Laurens en Peter iets minder stonden. Het kon dus nog alle kanten op gaan.
Vlak voor de tijdnoodfase speelde Daan op bord 6 remise. Daan had wit en hij kreeg een opening op het bord die hij niet kende. Zo was het al vrij snel duidelijk dat wit geen voordeel meer had, maar hoewel hij al snel op onbekend terrein was bleef de partij altijd binnen de remisegrenzen en zodoende werd het remise.
Peter kreeg op bord 2 een variant op het bord die volgens hem voor de tegenstander niet goed speelbaar was. Hoewel dit blijkbaar bewezen was in een tweekamp van decennia terug, had Peter moeite met de zetten te vinden die dit bewijzen. Achteraf blijkt dat hij het goed had gespeeld, maar één zet met duidelijk voordeel had gemist. Een paar zetten later werd Peter zelf tactisch verrast, wat meteen een verloren stand opleverde. Peter probeerde er nog wat van te maken, maar zijn tegenstander speelde het goed uit.
Zo stond het 1,5-1,5, maar toen gebeurde het. De gevreesde tijdnoodfase.
Patrick stond op bord 1 al de hele partij gedrukt, maar niet minder. Toen zijn tegenstander in tijdnood het erg ingewikkeld maakte, kon Patrick niet meer alles goed dekken en moest hij een kwaliteit geven om niet mat te gaan en kon hij niets anders doen dan opgeven.
Wim Laurens speelde op bord 5 een goede partij. Na een degelijke opening, waarbij hij met zwart een totale remisestand had bereikt tegen een tegenstander met bijna 200 punten meer, ging zijn tegenstander erg goed spelen. Wit had nauwelijks voordeel meer, maar toch wist hij Wim Laurens een pion af te snoepen en een eindspel met een pion meer in te gaan. Na de tijdnoodfase probeerde Wim Laurens ergens nog een eeuwig schaak te vinden, maar zijn tegenstander speelde het secuur uit.
Martijn speelde op bord 7 en zal zuur terugkijken naar zijn potje. Hij speelde met zwart een zeer solide opening, begon steeds beter te staan wat uiteindelijk zelfs stukwinst had kunnen opleveren. Dit werd gemist en daarna kwam de tijdnoodfase. Hierin werd Martijn zet voor zet naar achter gedrukt wat eindelijk zelfs in stukverlies voor hem betekende en dus een nederlaag.
Wim speelde op bord 8 een partij met wederzijdse kansen. Na een opening waar hij van smult en ik van gaap, speelde hij goed en kwam hij duidelijk beter te staan. In lichte tijdnood verloor hij zijn voordeel, en in enorme tijdnood verloor hij zelfs een pion en was er een totaal verloren eindspel ontstaan. Zijn tegenstander deed niets raars en won dit eindspel overtuigend.
Bas speelde op bord 4 een degelijke partij zoals we van hem gewend zijn. Vlak na de tijdnoodfase vroeg hij aan mij wat de stand op de andere borden was. Dit was toen nog 1,5-2,5, maar virtueel al 1,5-5,5 dus toen zei ik maar concentreer je maar op je eigen partij. Dit deed hij iets te veel en zo ging hij in een remise plus toreneindspel door zijn vlag. Dat is erg zuur.
Zo verloren we dus met 1,5-6,5, en moeten we ons serieus zorgen gaan maken over mogelijke degradatie. Volgende ronde tegen Messemaker 1847, deze moeten we winnen!
Ilias