Afgelopen vrijdag avond zijn we naar de mannen van Zandvoort afgereisd voor de derde ronde van competitie N1 te spelen. Aangezien de afgelopen twee wedstrijden gewonnen werden, was het belangrijk om in deze wedstrijd punten te pakken om aan te haken bij de Uil, die eerder al op de 6 punten is gekomen. Op papier was ons team lichtelijk in het voordeel, maar dat zegt natuurlijk niet alles. Er zijn in onze poule deze ronde wel meer verassingen geweest.
Op naar de partijen. Nederland – Frankrijk stond ook op het programma, dus Henk was als eerste klaar. In een opening waarin Henk zijn gevoel nog aan het ontwikkelen is, leek hij met een prettig centrum op te bouwen en van daaruit een ruimte voordeeltje te ontwikkelen. Maar het vervolg was niet heel duidelijk en op een remiseaanbod werd toen ingegaan. Een mooie wedstrijd, tussenstand 2-0. Onee, 0.5-0.5.
Een flinke tijd later had Gijsbert een halfje te pakken. Nadat er iets misging in de opening kon de tegenstander tot een paar keer toe een verloren pion terugwinnen met heel veel initiatief. Waar het voor mij leek dat in de eindstelling ook een stukoffer geplaatst kon worden waar een overtuigend initiatief uit gehaald kon worden, werd er in plaats daarvan een remiseaanbod aangenomen. 1-1.
Jelle speelde een hele keurige partij. In een Ben-Oni achtige structuur had Jelle het voor elkaar gekregen om met halfopen d- en e-lijn te kunnen drukken op de zwarte pionnen die op d6 en e7 stonden. Met een goed gebruikt vrij veld d5 en de hele tactische trukendoos, werd heel netjes de partij afgemaakt. 2-1.
Geïnspireerd door zijn buurman Jelle, kwam Menno ook in het nodige rekenwerk terecht. Met een heel keurig gespeeld middenspel kwam Menno met een mooi ruimtevoordeel en een wat betere activiteit van de stukken op een moeilijke keuze uit. Maar een stukkoffer om de hele koningsstelling van wit open te scheuren is wel de mooiste keuze die gemaakt kon worden. En terecht, want het klopte helemaal. Maar het vervolg is dan wel altijd heel belangrijk. Hoe komen alle actieve stukken uiteindelijk het beste bij de aanval. Dat kan ten koste gaan van een tweede paard, heel mooi en het leverde het volle punt op. Heel mooi inderdaad, maar wit had zich kunnen verdedigen. Na het open maken van de f-lijn met een goed geplaatste pionnendoorbraak, had wit zich niet meer kunnen redden van de activiteit, maar toen wit niet optimaal verdedigde, moest er te veel materiaal teruggeven worden. 3-1.
De derde remise viel bij Jan. Waar het leek dat hij een mooi positioneel voordeel wist om te zetten in materiaal, bleek zijn tegenstander taai genoeg om de stelling bij elkaar te houden om tot een eindspel te komen waar te weinig over bleef om op de winst te kunnen spelen. Dit gold voor beide partijen, dus werd er tot remise besloten. 3.5-1.5.
Bij Peter begon met zwart de partij vrij klassiek. Met veel spanning in het centrum werden in een dame-gambiet alle stukken naar betere plekken geschoven. Met een penning op de c-lijn leek er veel druk op de witte c-pion te komen en kwam naar mijn gevoel Peter met een licht initiatief. Maar heel veel zetten leidden tot een gelijkwaardig eindspel. Door het positioneel hele goed Lxf6 van tegenstander Ben kwam zwart met een vervelende c-pion die eraf ging in ruil voor een pion en een hoop activiteit. Waar in de eindstelling de activiteit nog kon worden verzilverd, werd er onverwacht tot remise besloten. 4-2.
Mijn tegenstander speelde een Tarrasch. Dit heb ik zelf jaren terug gespeeld, maar ook al jaren niet meer gezien. Ik wist dat ik er vanwege een bepaalde variant van af was gestapt, maar had niet meer heel scherp welke variant dat ook al weer was. Hier kwam ik ook pas thuis achter. Mijn opzet was niet optimaal, waardoor zwart met het nodige rekenwerk een doorbraak door had kunnen zetten in het centrum. Maar toen dit niet gespeeld werd en er veel tijd werd geïnvesteerd, kwam er een onprettig eindspel op het bord, dat ik kon afwerken naar een overwinning. 5-2.
Als laatste zat Wim-Laurens te vechten voor een punt. In een versnelde draak met c4 en e4 was er een ruimte voordeel, maar kwamen niet alle stukken in een keer op de juiste plek. Dus moest er lang worden nagedacht om de stukken om te spelen. Toen de zwarte structuur erg werd verzwakt door veld b5 weg te geven en de d-pion in de steek te laten, leek het de goede kant op te gaan voor Wim-Laurens. Toen zwart zijn centrum bij elkaar had geraapt, was de ergste druk geweest, maar kwam de volgende druk erbij kijken: de tijd. En die zorgde ervoor dat met goede zetten van Wim-Laurens en minder nauwkeurige zetten van zijn tegenstander er een punt bijgetekend kon worden. Einduitslag: 6-2.