Na een lange rit door donkere landerijen arriveerden we op donderdag 13 maart even voor 20.00 uur bij het Dorpshuis in Kudelstaart voor de uitwedstrijd van Santpoort 3 tegen Aalsmeer 2.
Op het parkeerterrein, dat aan zeker 80 auto’s plaats biedt, konden we ter nauwernood een plekje vinden. “Wat is hier aan de hand in dit afgelegen oord ?”
Bij binnenkomst in het Dorpshuis werd het duidelijk. Sjoelen is veel groter dan schaken in Kudelstaart. Een heel leger sjoelers was bezig aan de warming up: driftig schuivend produceerden ze meer decibels dan de stijgende vliegtuigen van de Aalsmeerbaan.
Dat sjoelen veel belangrijker is dan schaken in Kudelstaart, bleek wel toen we onze speelplek zagen. Wij werden in een krap bemeten achterafzaaltje gepropt, waar in de loop van de avond het zuurstofgehalte behoorlijk afnam. De sjoelers beschikten over een ruime zaal, vlak bij de bar, waar het CDA als verkiezingscampagneactie gebakjes uitdeelde.
Toen het geluid van de inschuivende sjoelers verstomde en de sjoelbakken met talkpoeder competitieklaar werden gemaakt, werd ons verzocht plaats te nemen achter de borden.
De vriendelijke wedstrijdleider, die nog even refereerde aan de chaos met de klokken in het Polderhuis, waar afgelopen zaterdag Aalsmeer 1 een 5-3 nederlaag leed tegen Santpoort 2, hebben we de rest van de avond niet meer gezien. Hij speelde ergens achter de sjoelers in een ander klein zaaltje.
Vol zelfvertrouwen na de overwinning op het Spaarne in de vorige ronde, begonnen we aan deze belangrijke wedstrijd, waarbij het degradatiespook een heel eind uit zicht zou kunnen raken.
Na 2 uur spelen keken we tegen een 2-1 achterstand aan. Ger Kemper had een offday van de familie Swier enigszins gecompenseerd met een snelle overwinning. Klasse Ger. Alweer gewonnen.
Op de overige borden waren langdurige veldslagen aan de gang, waarvan de uitkomsten nog niet duidelijk waren. Het zuurstofgehalte nam gestaag af, terwijl de temperatuur en de spanning opliepen.
Nadat Gijsbert met het inwerking stellen van een luchtinlaat voor enige verfrissing zorgde, trok Stefan de stand gelijk (2-2) door zijn eerste bondswedstrijd van dit seizoen te winnen. Stefan is back.
Özden had een mooie stelling, maar weinig tijd. Hij bekeek de stellingen van zijn teamgenoten Wim, Richard en Gijsbert en vertrouwde op de vaardigheden van de twee laatstgenoemden. Hij kwam remise overeen in de wetenschap dat Richard en Gijsbert, die beiden een stuk voorstonden, hun partij winnend zouden afsluiten. De remise van Özden zou in dat geval het beslissende halfje zijn.
Özdens inschatting was juist. Gijsbert en Richard speelden hun partijen vakkundig uit en het bleek slechts een kwestie van tijd voordat eerst Gijsbert en later Richard een vol punt konden bijschrijven. De broodnodige overwinning was een feit 4,5-2,5. De tweede op rij. Wederom met 4 winstpartijen.
Wim Dijkman wist van geen wijken en vocht tot het bittere eind in een eindspel van toren en dame met twee pionnen achterstand. Helaas kon Wim het verlies niet voorkomen. Wim zorgde er wel voor dat we pas rond middernacht, nadat alle sjoelers huiswaarts waren gekeerd, vanaf een totaal verlaten parkeerterrein, de terugreis met twee matchpunten in de pocket, konden aanvaarden.