Het was een vreemde wedstrijd en dat was het. Was het omdat de aanvangstijd voor de nodige verwarring zorgde? Was het omdat op mijn navigatiesysteem de plaats Hoorn niet bestond? Of omdat Santpoort niet echt goed in de wedstrijd zat? Wie zal het zeggen, feit is dat het geen gemakkelijke wedstrijd was en dat we even moesten opletten of we wel de wedstrijd gingen winnen. We begonnen op de ‘gewone’ tijd van 13.00 uur. Maar voor de Eenhoorn is de gewone tijd 12.00 uur. Dat kregen wij pas vrijdagavond te horen en het nodige mailverkeer kwam toen op gang. Het was toen al middernacht dat ik mijn laatste mail daarover las.
‘s Morgens nog geprobeerd om de Eenhoorn tegemoet te komen, maar niet iedereen was meer bereikbaar. In twee groepen reden wij naar Hoorn. Eenmaal onderweg kwam ik erachter dat Hoorn gewoon niet bestond volgens mijn navigatie. Maar gelukkig hebben we dan Xander nog, onze whizkidd, nou kid, die zijn Nokia 97 tevoorschijn toverde en met Google Maps ons feilloos op de plek der bestemming bracht. Het zou zijn laatste goede daad zijn.
Eenmaal begonnen, werd het een wedstrijd waar nog niet zo duidelijk van was waar de punten gingen vallen. Het duurde ook relatief vrij lang voordat de eerste partij beëindigd was.
Ik meen dat het Ilias was die het eerste punt liet aantekenen. Zijn e4-e3 zette de partij op scherp. Wit deed het lange tijd goed maar was uiteindelijk niet bestand tegen de zwarte druk en ging door de knieën. Een prima prestatie van Ilias. (0-1).
Aan het eerste bord overspeelde Piet zijn tegenstander vanuit een onregelmatige opening. Toen zijn tegenstander de grafzet …gf5:? produceerde, had ik het punt al in gedachten genoteerd. Maar toen ik wat later weer kwam kijken, zag ik Piet met nog 1.59 op de klok en een stand die ik niet zo snel kon taxeren. In die fase speelde zijn tegenstander niet de sterkste zetten en verloor nog kansloos met veel meer tijd op de klok. Daar had een remise ingezeten voor de Eenhoorn (0-2).
Zelf had ik een gemakkelijke middag. Mijn tegenstander probeerde snel uit de theorie te komen met wit. Dat lukte maar toen hij zijn loperpaar moest opgeven en ik mijn geïsoleerde pion kon oplossen, had ik al snel de betere stelling die zo makkelijk speelde dat wit zich genoodzaakt voelde een volle pion te geven in de hoop dat het overgebleven eindspel met alle zware stukken misschien ergens remise zou worden. Dat bleek tevergeefs, de pluspion besliste de partij (0-3).
Dat ging dus allemaal voorspoedig maar er waren de nodige borden waar wat donkere wolken waren komen boven drijven. Zo had Xander een prima opbouw omgezet in een overwegende stelling maar door één slechte zet tegen een keiharde nul opliep. Een flinke domper voor Xander individueel –weg 100%- maar ook voor Santpoort, want daar hadden we niet op gerekend (1-3).
Wim Eveleens vond ik bedenkelijk staan, Martijn stond verloren en ook Wim Laurens stond verloren. Een 4 – 4 behoorde ineens tot de mogelijkheden. Maar soms is de bal rond, ook bij het schaken. We bleken op meerdere borden het nodige geluk te hebben.
Het spektakel van de dag werd gespeeld aan het achtste bord. Het komt niet vaak voor dat Wim Laurens ouder is dan zijn tegenstander. Tegen een klein mannetje kwam hij al snel in het nadeel en iedereen had WL al opgegeven toen we hem gezellig door zagen vechten met drie pionnen achter. Maar de wildwest partij was voor toeschouwers en spelers volkomen onvoorspelbaar: wie er objectief naar probeerde te kijken, zag steeds een andere zet gebeuren. Hoe het remise is geworden, is me nog steeds een raadsel, maar het wonder geschiedde, een Toreneindspel resteerde en werd uiteindelijk remise. (1,5 – 3,5).
Wim Eveleens speelde de opening weliswaar passief maar ook degelijk. Dat bleek achteraf een goede tactiek te zijn, want zijn tegenstander is bepaald niet het type dat kleine voordeeltjes wil uit melken –wat hij had kunnen doen door dames te ruilen en het sterke veld d4 te bezetten met zijn paard- en verkoos de aanval. Wit offerde een kwaliteit en vanaf dat moment zette Wim niet correct voort, zal tegen tijdnood geweest zijn en kwam tegen verloren aan te staan. Maar toen zijn tegenstander de sterkste voortzetting miste en even later ook zijn trotse vrijpion op e7 kwijt raakte, bleek Wim met zijn stuk voor uitstekende winstkansen te hebben. De tijdnood werd gehaald en de techniek kostte niet al te veel moeite meer (1,5 -4,5). Daarmee was de wedstrijd gewonnen en konden we in alle rust naar de twee overgebleven speler van ons kijken.
Martijn had zijn dag niet (of is het: zijn week, want de dag daarvoor had hij verloren in het Voges toernooi). Hij speelde volgens eigen zeggen een onbeschrijflijk slechte partij. Zijn tegenstander had op een moment een vol stuk kunnen winnen, maar verkoos om à tempo een Koningszet te spelen. Een Lopereindspel kwam op het bord met Martijn een pion achter. Een volkomen verloren stand. Maar het was snel duidelijk dat dit niet zijn tegenstanders cup of tea was. Toen hij naar het centrum toe sloeg (…fg4:) met zijn pion in plaats van het automatische en direct winnende hg4: had ik nog kleine hoop voor Martijn. Maar de stand bleef verloren, maar ook Martijn bleek het nodige geluk te hebben: zijn tegenstander herhaalde een keer te veel de zetten en Martijn kon zich redden door drie keer dezelfde stelling te constateren. De stelling was nog steeds verloren! (2-5).
En toen was er nog een partij nog bezig: Rob. Onze speler die met de snelheid van het licht zijn zetten eruit schut van hoge kwaliteit, kwam uitstekend uit de opening, wist door middel van een tactische truc een gewonnen stand te krijgen en toen restte ‘slechts’ de technische fase. Maar die viel lang niet mee, zeker niet daar er af en toe overlegd moest worden of het wel verantwoord was om door te spelen. Zo’n typisch geval van een goed staand toreneindspel doorspelen met kans op een keiharde nul. Rob taxeerde goed dat doorspelen een kansrijke optie was. Doordat zwart niet de juiste verdediging vond, kwam Rob snel gewonnen te staan. Maar toen begon vermoeidheid een rol te spelen. Logisch, hij is vaak zo snel klaar dat het vijfde of het zesde speeluur hem geheel vreemd is. Eerst miste hij een simpele winst –die hij wel gezien had maar nog bang was dat het nog lastig was, wat niet correct was, en daarna begon hij zijn hoofd te schudden: realiserend dat een zwarte pion op f2 tegen een witte Dame remise opleverde en bood zichtbaar teleurgesteld remise aan (2,5 – 5,5). Ik zat naast hem en wees Rob erop dat er nog een f pion op het bord stond zodat er geen sprake kon zijn van pat. Dus dachten we dat Rob in gewonnen stand remise had gegeven. Dat is bepaald niet bevorderlijk voor de nachtrust. Maar later vernamen we via onze tegenstanders dat in de tablebases de stand als remise is. Wellicht, maar dat had zwart dan nog moeten vinden.
Kortom, de gehele wedstrijd gaf een hoog foutgehalte en had slecht kunnen aflopen voor Santpoort. Even uitrusten maar in de Kerstvakantie.
Jort Faber | Piet Peelen 0-1 | |
| Sjoerd Kelder | Ilias van der Lende 0-1 | |
| Holger Bonte | Rob Lathouwers ½-½ | |
| Piet Aardenburg | Peter de Roode 0-1 | |
| Bas Dudink | Martijn de Roode ½-½ | |
| Roy Kerkhoven | Wim Eveleens 0-1 | |
| Arnold Edeling | Xander Schouwerwou 1-0 | |
| Sereyo Bekkink | Wim L. Gravemaker ½-½ | |
| TOTAAL | 2,5 -5,5 |
Peter de Roode